نه فقط بادِ خزان برگ وبرش را سوزاند           زهر از راه رسید و جگرش را سوزاند

دست و پا می‌زد وساعات نَفَس‌گیری داشت           لبِ پُرخون، دلِ صدپاره چه تقدیری داشت

دیـدۀ اهـل و عـیالش ز غـمـش دریا بود           كـه دگــر مـوقــع پـرپــر زدن آقــا بـود

گـوشـۀ بـسـتر خود یـادِ گـذشـته می‌كرد           چــقَـدَر روضه دمِ رفـتـنِ او بـر پـا بود

خانه و دود و در و آتش و دسـتِ بسته           این همه خاطره ارثِ عـلی و زهـرا بود

یاد می‌كرد از آن لحظه كه جان بر لب بود

پا برهنه دلِ شب پـشت سـر  مركب بود

لحظه لحظه كه دگـر وقت جـدایی می‌شد            رنگ و بوی سخـنش كـرب‌ و بلایی می‌شد

آه از آن روزكه جان از تن خواهر می‌رفت           سنگ ها بـال‌ زنان سـوی بـرادر می‌رفت

آسمان ها و زمین داشت به هم می‌پیـچـید            سمت گودال؛ یكی دست به خنجر می‌رفت

ساعـتی بعد كه آتش به حـرم بـر پا شد           همه سرها به روی نیـزۀ لشكر می‌رفت

خیمه تاراج شد و هر طرفی دست به دست           بیـنِ گهــوارۀ خـالی دلِ مــادر می‌رفت

نیمه شب باعـجـله داشت خبر رامی‌بُرد           یك نفـر در طَمَعِ جـایزه با سر می‌رفت

اشك می‌ریخت و از غربت حیدرمی‌سوخت

از غم میخ در و پهلوی مادر می‌سوخت